Spotkanie w kręgu

Czym jest krąg DK?

Krąg jest szkołą życia chrześcijańskiego. Małżonkowie przychodzą, by poznać istotę chrześcijaństwa, wspólnie poszukiwać sensu prawdziwego życia i otrzymać pomoc w dążeniu do świętości.

Krąg jest “Iaboratorium wiary”. Małżonkowie przychodzą, by we wspólnocie z innymi małżeństwami cierpliwie i wytrwałe wspierać się w realizowaniu świętości na drodze duchowości małżeńskiej przez proponowaną w Domowym Kościele pomoc, którą są zobowiązania.

Krąg to centrum przekazu, promieniowania, ewangelizacji. Tego, co od-krywa się wspólnie w kręgu, nie można zatrzymać dla siebie. Trzeba dzielić się tym z innymi, docierając poznanymi metodami do bliskich w rodzinie, w pracy, parafij.

Krąg jest świadectwem. Każde małżeństwo, rodzina, a zwłaszcza krąg winien promieniować prawdziwą, autentyczną miłością; świadczyć swoim życiem, że możliwe jest dziś wierne przeżywanie miłości w małżeństwie sakramentalnym (na podstawie: Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, Wydanie zbiorowe, t. 2, s. 356-357).

  • Uwagi:
    • Dobór osób w kręgu: Małżonkowie żyjący w sakramentalnym małżeństwie. Nie odgrywa większego znaczenia wiek ani stopień wykształcenia; liczy się wewnętrzna potrzeba “czegoś więcej” w życiu duchowym. Przeszkodą mogą być więzy krwi (np. rodzeństwo, rodzice/ teściowie – dzieci) oraz zależność zawodowa (np. dyrektor – pracownik).
    • ilość osób w kręgu: ważne jest, by nie było ich zbyt mało lub zbyt dużo. Zasady DK określają to jako ,,4-7 małżeństw” (liczba optymalna 5-6 małżeństw).
    • Ważna jest świadomość wszystkich uczestników kręgu, jaki cel ma spotkanie: formacyjno-modlitewny, a nie towarzysko-modlitewny.
    • Istotne jest dbanie o regularność spotkań, punktualne ich zaczynanie oraz ich właściwy, zgodny z Zasadami DK przebieg.
    • Należy dążyć do tego, by wszyscy brali aktywny udział w spotkaniu, by dać każdemu szansę wypowiedzenia się, podzielenia.
    • Nie powinno się zapraszać osób z zewnątrz na spotkanie kręgu, za wyjątkiem pary rejonowej (lub/i łącznikowej).
    • W spotkaniu uczestniczą małżonkowie. Trzeba zadbać o odpowiednią opiekę dla dzieci na czas spotkania.
    • Posiłek w kręgu podtrzymuje przyjaźń ludzką i nadprzyrodzoną wspólnotę jego członków. Ta duchowa funkcja posiłku podczas spotkania wyraża się przez sam styl posiłku. Ma być on skromny. Nie ma być konkursem kuli-narnym czy rywalizacją. Wspólnie spożywa się to, co każdy przyniósł. Uwaga nie powinna skupiać się na pożywieniu, ale na przyjaźni. (por. Spotkanie w kręgu, Kraków 2008, s. 19-20)
  • Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wspo-magać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowe-go Kościoła. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa – dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłemjego odnowy w poszczególnych małżeń-stwach. Konieczne jest więc uczestnictwo każdego małżeństwa w comiesięcznych spotkaniach kręgu.
  • W DK rodzina jest podstawowym miejscem formacji, krąg jest podstawowym elementem w jego strukturze organizacyjnej jako środowisko formacyjne i ewangelizacyjne, służące rodzinom, jest on szczególnym “laboratorium” duchowości małżeńskiej.
  • Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ona odpowiedzialna za pracę formacyjną kręgu, za jego życie duchowe, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych. Dlaprawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza moderatora – doradcy i opiekuna duchowego.
  • Kręgi rodzin pracują w cyklach rocznych. Spotkania miesięczne kręgów odbywają się od września do czerwca włącznie. Przez cały rok, a zwłaszcza w okresie wakacyjnym, odbywają się rekolekcje formacyjne. Szczególną rolę odgrywają rekolekcje 15-dniowe.

Spotkanie miesięczne kręgu rodzin składa się z następujących części stałych:

  1. Dzielenia się życiem (dzielenie się wydarzeniami, radościami, troskami podczas symbolicznego posiłku);Celem tej części spotkania jest zawiązanie i budowanie wspólnoty. Dlatego też ta część rozpoczyna spotkanie w kręgu i nie można przenosić jej np. na koniec spotkania, jak to spotyka się w niektórych kręgach!Dzielenie się swymi radościanu i troskami rodzinnymi, zawodowymi, społecznymi i kościelnymi pozwala pogłębić więź wspólnoty i podejmować konkretne czyny wzajemnej pomocy. Wspólny skromny posiłek o charakterze agapy ma być środkiem zbliżenia i wyrażenia braterskiej wspólnoty. “Ludzie nie wymyślili jeszcze nic lepszego niż wspólny posiłek, aby się zbierać i nawiązywać więź przyjaźni” (Statut END) (List Kręgu Centralnego z 2008 roku)
  2. Część modlitewna
    • dzielenie się Ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym,
    • tajenmica różańca;To chwila wspólnej refleksji kręgu jako wspólnoty nad słowem Bożym, które ma stać się pomocą do realizowania ideału wspólnoty malżeńskiej i rodzinnej zgodnie z Ewangelią. Odpowiedzią na słowo Boże jest wspólna modlitwa kręgu, która jest środkiem głębszego porozumienia, duchowej jedności i uświadomienia sobie obecności Chrystusa. Ta część spotkania kończy się modlitwą w intencjach podanych przez członków kręgu, podczas rozważania z Maryja i przez Maryję tajemnicy różańca (List Kręgu Centralnego z 2008 roku).
    • dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego.Celem tej części jest dzielenie się ze wspólnotą swoim postępem w życiu duchowym. Każda para małżeńska ze szczerością stara się mówić o ra-dościach i trudnościach związanych z wypełnianiem zobowiązań, które są środkami rozwoju życia duchowego. Jest to bardzo istotny punkt spotkania, gdyż od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno malżeństw jak i calego kręgu, dlatego tę część zawsze prowadzi para animatorska (List Kręgu Centralnego z 2008 roku).Dzielenie się realizacją zobowiązań pokazuje konkretne wysiłki, które po-dejmują malżonkowie w rozwoju życia duchowego. Celem tego dzielenia jest wzajemna pomoc braterska na drodze nawracania się. Dzięki niemu wzrasta w nas poczucie wspólnoty. Wszyscy w kręgu jesteśmy na tej drodze i dlatego rozumiemy trudności i radości innych. Jesteśmy pewni swojej wzajemnej dys-krecji (tę przecież założyliśmy od początku powstania naszego kręgu) i dlatego nie boimy się przed sobą otworzyć. Dzielimy się zawsze w duchu miłości agape, miłości autentycznej i wymagającej, słuchamy sercem, staramy się zrozumieć innych, okazujemy im szacunek, odpowiadamy na pytania w sposób szczery i ufny. Rolą pary animatorskiej jest pogłębianie dzielenia się poprzez stawianie odpowiednich pytań. To ona szczególnie dba o atmosferę i ducha tej części spotkania.
  3. Dzielenie się realizacją zobowiązań:
    • nie jest żadną rachunkowością, statystyką, rozliczeniem (nie można go sprowadzać do krótkiego stwierdzenia “było” lub “nie było”), ale dokładną comiesięczną “pogłębioną refleksją”, która pomaga uświadomić sobie, czy w naszym życiu duchowym jest postęp czy regres.
    • nie jest stwierdzeniem klęski lub powodzenia. Ważną rzeczą jest tu wspólne szukanie przyczyn trudności i sposobów pokonywania ich.
    • nie jest spowiedzią. Nie powinniśmy mówić wszystkiego, lecz po prostu skomentować nasze słabości w tym zakresie, w jakim odnoszą się one do postaw, których przyswojenia wymagają od nas zobowiązania. Czasem może być to bolesne i trudne i na pewno wymaga odwagi i pokory.Dzielenie się na każdym spotkaniu kręgu dotyczy wszystkich zobowiązań, ale można także zwrócić szczególną uwagęna jedno ze zobowiązań, aby lepiej je zgłębić i udzielić sobie skuteczniejszej pomocy. Małżeństwa mogą, a w niektórych przypadkach powinny, odwoływać się do kapłana – doradcy duchowego kręgu, aby również od niego otrzymać wsparcie i zachętę do podjęcia kolejnych wysiłków. Dzielenie się realizacją zobowiązań prowadzi często do postanowienia wspierania modlitwą któregoś z małżeństw, przypomnienia o zobowiązaniu, którego realizacja sprawia mu trudność; zachęca jednocześnie do podjęcia konkretnej praktyki (List Kręgu Centralnego z 2010 roku).
  4. Omówienie nowego tematu.Ta część ma na celu wymianę poglądów na określony i przygotowany wcześniej temat. Służy pogłębieniu wiary i jedności małżeńskiej, a przez to bardziej świadomemu wypełnianiu swojego powołania chrześcijańskiego w malżeństwie i rodzinie.Nie może to przybierać formy czysto teoretycznej i intelektualnej dyskusji oproblemach ale ma być wspólnym szukaniem myśli i woli Bożej jako rozwią-zania problemów wspólnoty rodzinnej (List Kręgu Centralnego z 2008 roku).Spotkanie odbywa się raz w miesiącu w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i nie powinno trwać dłużej niż trzy godziny. ( ..) Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu. Spotkanie może być przeplatane śpiewem o treści dobranej do rozważanego tematu lub okresu liturgicznego. Pod koniec spotkania omawiane są sprawy organizacyjne kręgu i ruchu .

Ogólne wskazówki dla prowadzących spotkania

Między parami odpowiedzialnymi poszczególnych szczebli (kręgu, rejonu, diecezji, filii, kraju) powinny być relacje pelne szczerości, życzliwości i zaufania. Zaproszona na spotkanie kręgu para rejonowa może więcej zauważyć, bo posiada większe doświadczenie, patrzy z pewnego dystansu na krąg, więc może lepiej służyć radą i pomocą parze animatorskiej i małżeństwom w kręgu.

Wszystkie pary odpowiedzialne zostaly powołane przez Chrystusa, aby sIużyć, pomagać, a nie szukać siebie, swoich ambicji, więc powinny się wzajemnie wspierać, szanować oraz słuchać i dzielić.

Prowadzenie spotkań w Ruchu jest o tyle łatwiejsze, że jest przygotowy-wane przez modlitwę. Prowadzi je malżeństwo. Jeśli prowadzą małżonkowie, mogą sobie wzajemnie pomagać, przypominać sobie, uzupełniać się. Uczest-nicy spotkania zwykle są nastawieni życzliwie, bo przyszli z własnej woli, za-leży im na wspólnocie Ruchu. Gromadzą się w imię Chrystusa, On jest pośród nich, przewodniczy spotkaniu, a para animatorska i kapłan są tylko narzędziami, co nie oznacza braku dobrego przygotowania. ( … ) Dla takiego Mistrza należy przygotować się jak najlepiej, a Duch Święty dopełni ewentualne braki. Para prowadząca spotkanie nie powinna się bać ani przeżywać frustracji, co inni myślą i jak skrytykują. Wręcz przeciwnie, powinna zaufać Duchowi Swiętemu i zwrócić się do tych, którzy zebrali się w imię Chrystusa, wsłuchać się w ich relacje, potrzeby, oczekiwania. Wcześniej powinni mieć przygotowany program spotkania, ale trzeba być także otwartym na zmianę przewidzianego programu, jeśli zajdzie wyjątkowa potrzeba.